Op 15 april 1931 werd Football Club Baal officieel boven de doopvont gehouden. De stichtende leden waren de Tolhuise biersteker Louis Verbruggen als voorzitter, winkelier Paul Van Ermengem als ondervoorzitter, zijn broer onderwijzer Marcel Van Ermegem als secretaris en last but not least Louis Uytterhoeven bijgenaamd “den dopper”, als schatbewaarder. Werkende raadsleden waren Jozef De Becker, Edouard Galicia, Eduard Goris en E. Van Nuffelen. De stuwende kracht en bezieler van de nieuwe club was Louis Uytterhoeven. Hij woonde in het voetballokaal in de Zandstraat schuin tegenover het gemeentehuis van Baal. Beroepshalve was “den dopper” werkzaam bij de firma Gevaert in Mortsel. De firma stond toen nog onder leiding van haar stichter Lieven Gevaert en hij was ook de eerste voorzitter van het Vlaams Economisch Verbond (V.E.V.). Lieven Gevaert was een Vlaming in hart en nieren en zijn firma had een echt Vlaams imago.
Deze werksfeer zal Louis Uytterhoeven zeker beïnvloed hebben bij zijn keuze voor aansluiting bij de Vlaamse Voetbalbond.
Voor de aansluiting bij de Vlaamse voetbalbond werden er al vriendschappelijke wedstrijden gespeeld. Dit waren enkel uit-wedstrijden aangezien Baal FC over geen eigen terrein beschikte. Een van de grote problemen was het vinden van een rechte lange doellat. Volgens sommige bronnen zouden zij hun eerste match tegen Booischot hebben gespeeld maar andere houden het bij Stuk-Oor aan de Veldonksesteenweg in Tremelo. De allereerste ploegopstelling van het Baalse elftal dat we kennen was de volgende:
- Louis Uytterhoeven, ‘den dopper’
- Louis Torfs, ‘Lewie van Potteres Feeke’
- Louis Aertgeerts, ‘Lewie van Waike Gets’
- Alois Van Leemputen, ‘Wis van de Garde’
- Alfons Smolders, ‘Fons van Smolders’
- Arthur Van Ermengem, ‘Turre van Michielses’
- Jules De Wit, ‘Juul van Loeterjanneke’
- Jozef Uytterhoeven, ‘Jef van Kobekes’
- Marcel Van Ermengem, ‘Marcel van Michielses’
- en tenslotte nog een speler uit Booischot, werkmakker van ‘den Dopper’ bij Gevaert.
Heel merkwaardig is dat er tot voor kort drie kleinzonen van deze voetbalpioniers in het eerste elftal van KFC Baal speelden.
De thuiswedstrijden werden gespeeld op het terrein in de Zandstraat naast het clublokaal waarin den Dopper herberg hield. Het terrein lag toen niet evenwijdig met de Zandstraat en het doel stond met zijn rug naar de straatzijde.
In 1942, midden de oorlog, gebeurde de overstap naar de Koninklijke Belgische Voetbalbond. De redenen waren velerlei, o.a. het slecht beheer van de Vlaamse Voetbalbond en de collaboratie van haar leiders. Het vooruitzicht van derby’s tegen AC Betekom en Klimop Begijnendijk, die reeds eerder de overstap hadden gedaan, waren ook financieel niet te versmaden.
De kampioenenploeg staande v.l.n.r. Frans Van Hole, Georges Uytterhoeven, Jules Verschueren, Armand Houdenaert, Totte Uytterhoeven, Fons De Leebeeck. Zittend: Louis Verhard, Roger Smolders, Frans Van Casteren, Frans Van de Velde, en de van Aarschot-Sport overgekomen trainer-speler Swie Grandjean.
Bij de overgang naar de KBVB kwam er ook nieuw bloed in het bestuur. Jef Nelissen, de oprichter van de bekendste fotozaak in Mechelen, werd de nieuwe voorzitter. Zijn broer Toine Nelissen, bekend van de verzekeringen Nelissen in Keerbergen, zou hem opvolgen als voorzitter. Beiden waren zonen van de Baalse hoofdonderwijzer meester Neel. Daarna waren de voorzitters Robert De Roover ‘Bob van Jenke’, Jef Van regenmortel, Jef Verschueren ‘Jef van de Wenger’, Guillaume Huybrechts ‘de Gille’, Gustaaf Adams ‘Staf van Martha’, huidig schepen Paul Dams ‘Paul van de Klik’, Hilaire De Roover ‘Hilaire van Jenke’, François Goris ‘de Swa van Melle van de Maaier’, terug Guillaume Huybrechts en thans Felix Heremans ‘de Fee van Cel van Fik’. Aan hun bijnamen te horen waren het allemaal mensen van Baalse origine. Onder leiding van speler-trainer Swie Grandjean heeft de club haar grootste sportief succes geboekt. In het seizoen 1963-64 werd de promotie naar eerste provinciale afgedwongen.
In 1968 werd ook de grootse transfer in de Baalse voetbalgeschiedenis gerealiseerd namelijk de overgang van Swa Van Casteren eerst naar SK Lierse en daarna naar FC Diest. ‘De Swa’ zorgde voor een onuitgegeven stunt. Hij speelde zijn eerste match bij SK Lierse tegen Sint-Truiden als aangesloten speler bij FC Baal en scoorde dan nog in de vierde minuut. Een ander hoogtepunt was het veroveren van de Beker van Brabant in 1974 onder leiding van de Baalse trainer Jules Verschueren (Jules van de Wenger) en dit met elf eigen Baalse spelers tegen het naar vierde nationale promoverende Olympia Haacht.
Wies Goossens is de speler-trainer die Baal de meeste voetbalkennis heeft bijgebracht. Hij kwam van FC Diest (tweede Nationale) en was de eerste trainer die echt aandacht had voor de goede opleiding van de jeugdelftallen. Zijn jarenlange ervaring in eerste klasse en ook op internationaal niveau was een zegen voor het Baalse voetbal.
Zoals elke voetbalclub zijn er hoogten en laagten, er werd gedegradeerd maar er werd ook een zestal keer kampioen gespeeld met promotie tot gevolg. Tussendoor is de club even verhuisd naar het terrein in de vroegere Werchterstraat thans Parkheidestraat, rechtover Arthur Michiels. Maar in 1955 keerde de club terug naar de huidige locatie in de toenmalige Zandstraat, thans Baalsebaan.
De club heeft in de loop van haar bestaan ook haar sociale rol in het Baalse verenigingsleven alle eer aangedaan. Er werd toneel gespeeld, reizen en bals georganiseerd, meegewerkt aan allerlei plaatselijke festiviteiten, enz. Dit alles kon niet gebeuren zonder de medewerking van bestuursleden, spelers, sympathisanten, gemeentebestuur, enz.. Maar vooral de opleiding van jongeren in de vele jeugdploegen die de club heeft gekend behoort tot de kerntaken van deze voetbalclub. Hoeveel jongeren hebben er in al die jaren een gezonde voetbalopleiding genoten bij de club? Ze hebben er vrienden gevonden en konden er zich sportief ontwikkelen en zoals we in Baal zeggen “ze zijn van de straat af”.
Als kers op de taart voor het 75 jarig bestaan behaalde KFC Baal op 23 april 2006 tijdens zijn jubileumwedstrijd tegen Testelt voor meer dan 1.000 supporters de titel in vierde provinciale E en dwong zo promotie af naar derde provinciale.
Bron: Jan Van Dijck
